के रहेछ त जीवन, बस् २ घण्टाको बलिउड चलचित्र

PublicFriendsOnly MeCustomYouth Foundation NepalMumbai, Maharashtra, India AreaSee all lists...Kathmandu, Nepal AreaFamilyGo Back

कहिले काहिं तपाईलाई लाग्दैन हामी मानिसको जीवन २ घण्टे या ३ घण्टे बलिउड पिल्मको जस्तो हो भनेर, जहाँ जे कुरा देखाउँछन, हामी मनोरञ्जन मानेर या कहिले मनलाई सम्हाल्दै आँखाबाट मुटु साच्ँचीकै चिमोट्दै पानीमा डुबाउँदै खुर्सानी दलेर घाउमा लगाउँदै गर्दा जुन प्रकारको जलन हुन्छ, हो टपटप आँसु पनि झर्दा साह्रै तितो चटपटी गाली पनि हामी त्यस फिल्मका खलपात्रको लागि प्रयोगमा यसरी ल्याउछौँ कि टि.भीमा रोमान्स एक्लै हेर्दा क्या मज्जा आउँछ, जत्ति परिवार संग हेर्दा लाज लाग्छ, हो ठ्याक्कै त्यसै अनुरुप उसको लागि हाम्रो जिब्रो तल माथि गर्दै बोलेका शब्दले पनि कत्ति आन्नद दिलाउँछ मुटुलाई जब सबै बान्ता ओकेल्दै गर्दा, तर त्यसको गन्ध या अरु कसैको आँखामा मात्र त्यस ओकेलेको कुरामा पर देखि देख्नेलाई घिन लागे सरि तपाईले त्यस चलचित्रका पात्रको लागि प्रयोग गरेको हरिप शब्दले त्यस्तै अनुभुती गराउँछ तपाई वरिपरिकाले सुन्या छ भने । 


र फनपार्कको रोटेपिङ्ग घुम्या सरि हाम्रो जीवन पनि गोलो रुपले माथि र तल गर्दै, ओलिर्दै, चढ्दै जान्छ, डर पनि लाग्छ, मुटु पनि त्यही रÏतारमा घुमिरहँदा ब्रेक फेल भएर उड्लाकी भन्ने चिन्ता–टाउको रिङ्गीछ, सोच्नै सकिरा हुदैन अब के गर्ने भनेर । 


खसुँलाकी र ठूलो भुवाँङ्ग टाउको पर्ला भन्ने चिन्ता, झन त्यो रोटेपिङ्गमा त त्यसको साइडमा ढोकानै राख्या छैन यहाँ काठमाडौंको फनपार्कमा । हार्टअट्याक्ट आयो र बियोस भएर झरे भने त बाउन्सिङ्ग बल जस्तै हामी एक चोटी पृथ्वीमा बाउन्स हुने बित्तिकै सानो छदाँ टि.भिमा केबल तार जोडी कार्टिज हालेर खेल्ने गेम ‘मुन मार्‍र्याे’ खेल्या जस्तै सिधै कि त स्र्वगलोक या त नर्गलोकमा अवश्य पुग्ने ९५ प्रतिशत मौका हुन्छ ।


जे भनेता पनि त्यही बलिउड चलचित्रका र त्यहाँ देखाइएका घटना कुनै दिन आफै संग घट्न पुग्छ अनि लाग्न थाल्छ, कहाँ देख्या थे यो क्या, कहाँ पढ्या थे, कस्तो अपनत्व झै लाइराछ भनेर भन्छौँ र निकै सोच्छौँ र सोच्न बाध्यै बनाउँछ । नसोचुँ भन्दा खेरि मनले खलबली गराउँछ, ओइ कहाँ देख्या थिस्, कहाँ पढ्या थिस् । जब सम्म याद गरिदैन त्यो कुरा तब सम्म छटपटाएर उग्रि गर्छ, दिमागलाई बेइज्जत गर्न कस्सिहाल्छ र निकै प्रेसर मस्तिष्कलाई दिए पछि उसले बाध्य भएर ओकेल्छ, ह्या त्यो त अस्ती हेर्‍र्या पिल्म थियो नि, अँ, त्यै पो हो भनेर ।


जय होस् फिल्म बनाउनेलाई । उसले पहिले भोग्या रहेछ हाम्रो आउनेवाला कहानी, जुन आजको यो अवस्थामा साँच्ची जीवत हुन पुग्यो ।


आखिरमा अबको यो लाइफलाई विश्राम दिनुपर्दैन, बस् हिड्दै गर्दा पछाडी बितेका दिनहरुलाई सोच्दै अगाडि बढेदै जानुस त एउटा २ या ३ घण्टे फिल्म भन्दा फरक केहि पाउनु हुन्न । जाबो २, ३ घण्टा आÏनो  फिल्मी जीवनको लागि मान्छे ६०, ७०, ८०, कोहि त शताब्दी भन्दा नि बेसी जीवन सखाप पार्छन ।


हाम्रो समयको बर्बादी , के रहेछ त जीवन, बस् २ घण्टाको बलिउड चलचित्र पो रहेछ की, तपाईलाई चै के लाग्छ, यसरी आÏनो मुटुका २ पेग शब्द बताइदिनु भए, उत्तम हुनेछ, जनसाधारणलाई ।



लेखकको बारेमा 

मोइन उद्दिन एक राम्रो उदाउँदो गरेको लेखक हो, उसले नेपाली लगायत अंग्रजी भाषामा विभिन्न नेपाली राष्ट्रिय दैनिक पत्रिकामा लेखहरु लेख्दै आइ रहेको छ । उसले हालसालै एउटा उपन्यास लेखेको छ र त्यो प्रकाशन गर्न बुक पबिलसरको खोजीमा छ । यदि कोई इच्छुक पब्लिसर हुनुहुन्छ भने मोइनलाई सम्पर्क गर्नसक्नुहुन्छ यो इमेल ठेगानामा moinuddin_200000@yahoo.com

किन होला है केटी मान्छेलाई कत्ति गाली गर्न आको ।

मिति : २०७१–०७–०९

किन होला है केटी मान्छेलाई कत्ति गाली गर्न आको, छ्या कस्तो नमज्जा लाग्छ जब आÏनै, त्यही लोग्ने संग माया प्रेम या भनौ मागि बिहे गरेर ९ महिना सम्म गर्भमा हुर्काएर व्यथाले च्यापिएर झनै कसैले त अस्पताल नभई बाटो मै या घरको भर्‍र्याङ्गमै हत्त न पत्त जन्माएकी बच्चा बच्चीले गल्ती गर्दा या भनेको कुरा नमान्दा यस्तो भयंकर मुख छाड्छिनकी के भनौ , यदि त्यो मुख छाडेको वाणी उसले मान्ने भग्वानले तथास्तु भनेर पुरा गरिदिए के हालत हुन्छ ?भनिन्छकी हामीले प्रार्थना गरेको कम से कम दिनमा एउटा प्राथना भग्वानले पुरा गर्छन, यदि त्यो कामना तपाईले आÏनो मान्छेलाई प्रयोग गर्दा भग्वानले पुरा गरिदिए के गर्नु हुन्छ ? फेरि प्रार्थना गर्नुहुन्छ भग्वानलाई गाली गरेर ।

आज भर्खरै म बाटोमा हिड्दै गर्दा एउटी आइमाइले आÏनी बच्चीलाई गाली गरिन, अब खोइ के कुरामा हो, तर उसले बोल्नु नहुने कुरा बोलिन । यो कुरा मैले लेख्नेपर्छ र सबैलाई चेतना जगाउनको लागि लेख्दैछु, कृपया मेरो कुरा सहि लागे सेयर गरेर सक्दो सबै माझ पुर्‍र्याउन सहयोग गरिदिनु होला ।उहाँले भन्नुभयो ,“हेर न यो अलिच्छिनलाई, त्यै आइरा गाडीले नि किच्दैन, किचे त हुन्थ्यो त, आन्द्रा भडि निकालि दिए हुन्थ्यो, कम से कम मर्थी, अनि सबलाई ठिक्क हुन्थ्यो ।

”साहै्र मन दुख्छ मेरो जब यसरी चाहे त्यो फुच्ची त्यै आइमाई कै बच्ची किन नहोस या मेरा आÏन्तको, भविष्यमा मैले बिहे गरे र मेरी बुढीले त्यस्तो शब्द एक फेर  हाम्रो बच्चाको लागि प्रयोग  गरि भने उसले नचिताएको कुरा उसले भोग्छे ।

 हामी कस्तो संसारमा हुर्किराछौं । त्यो आइमाईको गल्ती त हो तर त्यो भन्दा गल्ती त ऊ हर्केकी वातावरणले उसलाई सिकाको हो, र पो त उसले त्यस्तो बोली, आÏनो बच्चाको लागि ।सुरुमा हामी सुध्रिनुपर्छ, आफूले बोल्ने शब्दलाई तौलेर अनि कम से कम १० चोटी  अरु संग गफ गरे भन्दा बेसि सोची आÏनो बच्चाको अगाडि प्रयोग गर्नुपर्छ ।

आउनुस न हामी मिलेर अगाडि बढौं, आउनुस न वाचा गरौकी हामी आफू पनि सुध्रिन्छौं र हाम्रा बच्चा बच्चीलाई कहिले गाली गर्नेछैनौ , हामी आफू पनि सिक्छौ कसरी व्यवहार गर्ने र आÏना सन्तानलाई पनि सिकाउँछौ ।

आउनुस न यस्तो संस्कारको निर्माण गरौ जहाँ हामी चाहे रिस उठेतामा पनि या खुसी हुदाँ खेरि पनि हाम्रो बोल्ने वाणी सधै हाम्रो लागि स्र्वग जाने बाटो बुनोस, न कि नर्ग, आखिर अहिले हामी बाचिँराछौ नर्ग मै त हो, आउनुस न अलि भए तामा पनि राम्रो हुने प्रयास निरन्तर जारी राखौ न ल, ह्दयबाट अनुरोध छ की कृपया आÏनो सन्तान लगायत कसैको लागि पनि कठोर र निच शब्द प्रयोग नगरौ है । हात जोड्छु म तपाईको अगाडि, कहिले कदापी न सरापौ कसैलाई ।


लेखकको बारेमा 

मोइन उद्दिन एक राम्रो उदाउँदो गरेको लेखक हो, उसले नेपाली लगायत अंग्रजी भाषामा विभिन्न नेपाली राष्ट्रिय दैनिक पत्रिकामा लेखहरु लेख्दै आइ रहेको छ । उसले हालसालै एउटा उपन्यास लेखेको छ र त्यो प्रकाशन गर्न बुक पबिलसरको खोजीमा छ । यदि कोई इच्छुक पब्लिसर हुनुहुन्छ भने मोइनलाई सम्पर्क गर्नसक्नुहुन्छ यो इमेल ठेगानामा moinuddin_200000@yahoo.com

क्या आपने सिगरेट कभी पिया हे ?

                                                                                                                 मिति : २०७१–०७–०९

क्या आपने सिगरेट कभी पिया हे ? अब झठ मत बोल्ये, कम से कम एकबार तो हरकोहि इसका टेस्ट कर लेता हे, अब आप क्याफे या रेस्टुरेन्ट नहिं जाते हे तो आपको ये सिन देख्नेको नहिं मिलेगा, पर जब आप उधर जाऐंगे तब आपको पता चलेगाकी लड्की लोग भि सिगरेट पिती हे –खुबसुरत लड्की लोग ।

हाँ, उसलोग खुलकर लड्को के तराह सब के सामने हरजगाह नहिं पिति, जैसे खुला क्याफे, या आप केह सक्ते हे खुली जगाह पर, बल्की खास दोस्त या एकेली मे पि लेती हे ओर अप्ने ख्यालो मे डुब जाती अ‍े ।

एकबार मे वसन्तपुर घुम्ने के लिए गया था कुछ अच्छा सा टपिक मिल जाए लिख्ने के लिए, ये सोचकर गया था पर कुछ नहिं मिला इन्ट्रेस्टिङ्ग । तो मे गया उपर सिढीं चढकर एक मन्दिरका बरान्दा मे बैठकर नजारे चैन से देख्ने के लिए ।

कबुत्तरका आना जाना । उसकी गर्लफ्रेन्डको इम्प्रेस कर्ने के लिए मस्का लगाना, वो नौटन्की कर्ती रहेती हे, ओर उसका दिवाना कबुत्तर उसका पिछे पिछे उसको अप्ना प्यार जताते रहाँ ।

आखिर मे वो मानगयी ओर उसलोग अप्ना मुहब्बतका बोर्डरको खुला ट्रान्जिट बना दिया– बगैर पासपोर्ट के इधर से उधर ओर उधर से इधर रोमान्सका गोलगप्पे खाने ओर खिलानेको ।

मे एक जगाह बैठकर कुछ सोच रहाँ था कि एक कपल ,उसलोग सिर्फ १८–२० के उमेरका था होगा । बैठनेका जगाह प्याक था, सब आने जाने वाले लोग कपल हि थे पर किसीको किसीका मतलब नहि था । सब लगे अप्ना कहानीको अमर बनानेके लिए जुडे हुवे थे । किसीने किसीको नहिं देखा बल्की भिडभाड मे भी सब अकेले ही अप्ना गाना गा रहे थे जैसे हम लोग गुनगुनाते हे, अप्ने कमरे मे ।

वो लड्का लड्की घुस गए बिच मे बैठनेके लिए ओर मे अनकमफर्टेबल हो गया । अरे भाई मे इधर बैठा था तरम लोग क्यू घुस गए, मेरेको चैन से बैठने दो बोल्ना चाह था तर छोडदिया, लो जाओं मोज करो शैतानो बोलकर इधर उधरका फोटो खिच्ने लगा ।

वो लड्की के पास म्यूरका पंख था, वो उससे उसका दिवानाको छ्ेड रहि थी । उसका दिवाना चुप रेहकर देख्ता हि रहाँ उसको ।

मेने अनुमान लगाया, साला ये तो लड्का हे, ओर हर दिवाने लड्केको क्या चाहिए, अरे वही तो चाहिए, जो लड्की आनाकानी कर्ती रहेती हे देने के लिए, पर होस मे जोश के साथ मख्खन लगाती चल्ती हे पर देती हि नहिं ।

ये सिलसिला चल्ता रहा ।

मेने अप्ना ध्यान दुस्रे जगाह पर लगाना चाहा ओर क्या मुडकर पिछे मेरी आँखे देख्ने लगी कि एक लड्की सायद वो १७–१८ सालकी होगी, सिगरेट निकालकर लिप ग्लस लगाया हुँवा ओठसे पकडकर लाइटर से आग लगाया उसने ओर धुवाँ मुख से उडाती रहि ओर इस दौरान उसकी आँखे मेरे पर पडि ।

मेने जल्दी जल्दी अप्ने नजरोको दुस्रे तरफ मोडा , फिर कुछ देर बाद पिछे देखा तो वो फिर कुछ ख्यालो मे डुब्के सिगरेटका रसकी मजा ले रहि थी, फोन मे सायद कुछ लिख रहि थी वो ।

उसको अंदाजा हुवाँकी मे देख रहाँ हुँ , अब मेने सोचा इधर बैठकर बिचारीको क्यू तंग करु, म उठकर निचे उतरने लगा । फिर टपिक ढुडां पर अच्छा सा लेख्नेके लिए नहि मिला, एक चक्कर लगाया पुरे वसन्तपुर मे ओर वहि रस्ता पहुँचा जीधर से मे निचे आया था – मतलब लभ कपल वाली लड्की ओर लड्का एक दुस्रेका साथ .... अब लाप तो समझदार हे, एक दुस्रेका साथ – अब ये मत केहियेगाकी आप नहिं सम्झे , बस् वहि हुवाँ जो तभी नहिं हुवा था........

 

 

लेखक के बारे मे

मोइन उद्दिन एक होनहार लड्का हे । बस उसकी तमन्ना हे कि उसका लिखा हुवाँ नोभेल किताब पब्लिस हो जाए । उसके लिए पबिलसरकी तलाश मे हे, अगर आप पब्लिसर हे तो हेल्प करेंगे मोइनका बुकको पब्लिस कर्ने मे ?, अगर आप बुक पब्लिसर नहिं हे तो सायद आप किसी पब्लिसरको पहेचानते होगें । बस् आप हि का साथ चाहिए मोइनको । हेल्प करेंगे नो ?

इस पते पर मोइनको सम्पर्क कर सक्ते हे : moinuddin_200000@yahoo.com

पर्यटनमा टन्नै सम्भावना

PublicFriendsOnly MeCustomYouth Foundation NepalMumbai, Maharashtra, India AreaSee all lists...Kathmandu, Nepal AreaFamilyGo Back

म त सधै यो क्षेत्रलाई सर्मथन गर्ने एक सुनौलो नेपालको परिकल्पना गर्ने आम ठिटा हुँ र धेरै सम्भावना मैले देख्दै आएको छु हाम्रो नेपालमा ।

चाहे त्यो बैकिङ्गको क्षेत्र होस या त उत्पादन मूलक या सिर्जनात्मक या पर्यटन, सबै क्षेत्रमा उत्तिकै सम्भावना छ र साँच्ची हामीले एकअर्कालाई ऊ संग भएको प्रतिभा र आफू संग भएको बेग्लै प्रतिभालाई समायोजन गरेर अर्को उत्कृष्ट केहि कुरा गर्न सके र जनसाधारणको लागि फाइदा हुने कार्य गर्‍र्यौ भने ऊ लगायत हाम्रो वर्तमान र भविष्य मज्जाको बन्नेछ ।

यहि सेरोफेरोमा पर्यटन व्यवसायले साँच्ची नेपाललाई उत्कृष्ट फाइदा दिनेछ र लाखौंले प्रत्यक्ष, अप्रत्यक्ष हिसाबले फाइदा लिन सक्नेछन ।

धेरै जनाको आशाका किरण उज्यालो बन्दै विकास हुदै जानेछ । अलि कम खान पाएकाहरुले त्यो भन्दा बेसि कुराहरु उपयोग गरेर आÏनो श्रीमती र बाल बच्चालाई पाल्न समेतका हुनेछन । पैसाको हिसाबले कुरा गर्ने हो भने त यो भन्दा उम्दा पेसा अरु केनै हुन सक्छ र ?यो पेसा यस्तो मज्जाको पेसा हो कि यसमा पढे लेखेका तथा जसलाई “क” अक्षर पनि आउँदैन उसले पनि यो क्षेत्रमा काम गर्न सक्छन । दक्ष, अर्धदक्ष कामदार सबैले अवसर पाउँनेछन आम्दानी बढाउन ।

 भारी बोकेर, या भनौं पर्यटकको सामान एक ठाँउबाट अर्को ठाँउ सजिलै बोकेर लगिदिने कार्यले मात्रै पैसा कामाउन सकिन्छ तर त्यो केवल सम्भव छ जब हामी लगनशिल भएर, इमानदारीताका साथ काम गर्‍र्यौ भने मात्र । जुनै पनि काम गर्दा इमानदार बन्नैपर्छ नत्र कपट गरेर पैसा कमाउन तर्फ ध्यान गयो भने, अहिले २, ५ वर्ष राम्रै गर्ला, तर कालन्तरमा देखिनैरहनुभाछ पत्रपत्रिका देखि लिएर रेडियो, टेलिभिजनमा, कि जसले भ्रस्टचार गर्न खोज्छ, उसलाई कस्तरी बेइज्जत समयले गरिदिन्छ भनेर ।

यो क्षेत्रमा मात्रै होइन, यो लागु हुन्छ हरेक क्षेत्रमा, इमानदार भएर आÏनो सोचलाई १० चोटी विचार गरेर मात्रै कुनै काम गर्न थाल्नु होला, जहाँ म कपट गर्न लाइराछु भन्ने भावना आउँछ, हो त्यै बेला, म यसरी गलत तरिकाले काम गर्दिन भनेर बरु कामनै नगरे हुन्छ, यसले झन तपाईलाई शक्ति प्रदान गर्नेछ र स्वाभिमानी पनि बनाउँनेछ ।

झन अहिले गोरखाको मनकामना क्षेत्रमा त घरै पिच्छे होटेल खोलेका छन भन्ने समाचारले निकै हर्ष ल्याएको छ ।

सबैमा उद्यमी बन्ने रहर छ, केहि गरेर देखाउँने , आफू मात्रै नभई अरुलाई पनि काम दिन्छु भन्ने भावना पलाएको छ , अब होटेल या पसल मात्र खोलेर भएन, त्यसमा आफू घोत्लिएर भएन, त्यो मानिसले त कयौं कुरा सोच्नुपर्छ कि अब नयाँ के दिन सकिन्छ आÏना ग्राहकलाई भनेर ।

उसले त कामदार राख्छ र आफू नयाँ योजना बुन्न थाल्छ, यसो गरेमा त्यो कामदारले नि पैसा कमाउन पायो र संचालकले पनि । उसले त झन आÏनो सोच मात्रैले र त्यसलाई कार्यान्वयन मात्रै गरिदिए पाउँछ ।भन्नुको अर्थ हाम्रो प्यारो नेपालमा सम्भावना अत्तिनै छ पर्यटन लगायत अन्य अरु जुनसुकै क्षेत्रमा पनि ।

बस् चाहिएको छ त हिम्मत र चोर मानसिक्ताबाट उन्मुक्ति, त्यो संगै लोभी, कपटी मानिसहरुलाई उनीहरुले यो क्षेत्रलाई या भनौ तपाइकै व्यवसायलाई चौपट पार्न खोज्दै छन, नानाथरिका बाधा सृजना गर्न लाग्दैछन भन्ने थहाँ हुने बित्तिकै उसलाई तत्काल कार्वाही या अनेक पाठ पढाई त्यहाँबाट हटाई हाल्नुपर्छ, अनि मात्रै रहेका बाँकी राम्रा व्यक्ति, व्यवसायले त्यो ठाउँको लागि अग्रसर भएर देशलाई समेत धनवान बनाउन सक्नेछन ।


लेखकको बारेमा

मोइन उद्दिन एक राम्रो उदाउँदो गरेको लेखक हो, उसले नेपाली लगायत अंग्रजी भाषामा विभिन्न नेपाली राष्ट्रिय दैनिक पत्रिकामा लेखहरु लेख्दै आइ रहेको छ । उसले हालसालै एउटा उपन्यास लेखेको छ र त्यो प्रकाशन गर्न बुक पबिलसरको खोजीमा छ । यदि कोई इच्छुक पब्लिसर हुनुहुन्छ भने मोइनलाई सम्पर्क गर्नसक्नुहुन्छ यो इमेल ठेगानामा moinuddin_200000@yahoo.com

तिहारको सम्झना

PublicFriendsOnly MeCustomYouth Foundation NepalMumbai, Maharashtra, India AreaSee all lists...Kathmandu, Nepal AreaFamilyGo Back

आ है भन मेरा भाई हो...देउसी रे
आ है राम्ररी भन...देउसी रे
आ है स्वर मिलाई कन...देउसी रे
आ है देउसी रे भन...देउसी रे

यहि सेरोफेरोमा मैले एउटा गीत पनि रचेको छु, जुन यस प्रकार भएको छ ।
देउसी भैलो खेल्दै हामी सानो हुदाँ हुर्केका
साथी भाई संग रमाइलो गर्दै साँझ बिताएका ।

दिनभरि हामी जान्थ्यौँ बाटोमा कोकको ढक्कन खोज्दै
खोज्दै बटुल्दै आउथ्यौँ हामी झोला भरि भर्दै ।

कत्ति मज्जा आउँथ्यो ति बेला साथीहरु संग
कौसीमा हामी गीत बजाई गर्‍थ्र्यौँ निकै उमंग ।

कति बेला साझँ पर्छ भनेर हामी कुरि बस्थ्यौँँँ
जसो तसो साँझ हुँदै गर्दा सबैलाई भेला पाथ्र्यौँ ।

ल है साथी म चाहिं भट्ट्याउँछु, तिमीहरु साथ मेरो देऊ
उनीहरु पनि ल है मोइन, भनि साथ दिन्थे ।

जसो तसो कुनै घर गई, म चाहिं भट्ट्याउन लाग्थे
आ है भन मेरा भाई हो...देउसी रे
आ है राम्ररी भन...देउसी रे
आ है स्वर मिलाई कन...देउसी रे
आ है देउसी रे भन...देउसी रे


यसरी मेरा दिनहरु बित्थे बाल्यकालमा मेरो स्कूल भन्दा नि घर तिरका साथीहरु संग । हामी दशंै तिरै पुरा योजना बनाएर लागि पथ्र्यौ । जान्थ्यौं पुरै काठमाडौं डुल्दै, पेय पर्दाथको ढक्कन बटुल्न र त्यसलाई ल्याईर्  हम्मरले डयाम ड्याम हिर्काइ सिधा पाथ्र्यौं र किलाले त्यसको बिच्चोमा ठोकी प्वाल पारेर लठ्ठीमा ठोक्थ्यौं र त्यो तयार हुन्थ्यो हाम्रो बाजा ,“छिङ्ग छिङ्ग ।”

त्यस पछि मेरा केहिं साथी संग मादल हुन्थ्यो, अलि कम मात्रै हामीले गितार बोक्यौ त्यस बेलाका देउसी भैलोमा । आफूलाई ति बेला कहिले जिन्दगीमा संगितिक बाजा बजाउनै आएन, केवल त्यो आफूले बनाएको छिङ्ग छिङ्ग बाहेक, तर भट्ट्याउन त मज्जाले भट्ट्याउथे । भनौ न ३ दिन सम्म अनेक घर गई साथीहरु संग दह्रो पाराले चिच्याउँदै भट्ट्याउथे र उनीहरु पनि मेरै जस्तो जोशमा जोश थप्दै  स्वर मिलाउँदै साथ दिन्थे ।

घरमा चाहिं गाली गर्नुहुन्थ्यो । किन गईस भनेर ।

फेर्केर हेर्दा १० वर्ष भैसकेको रहेछ अन्तिम पटक देउसी खेलेको । आज भोली त न कुनै त्यस्तो मिल्ने साथी नै छ, न ति पुराना साथीहरु पनि आक्कल झुक्कल भेटिदैनन । सबै कता हराए, कता पलायन भए पत्तोनै भएन । समयले बिच अवस्थामै हुरीबतासको सामना गर्दा ऊ निर भएकाहरु उडेर कहाँ पुग्छन थाहै हुदैन उसको अत्तोपत्तो, त्यस्तै मेरा साथीहरुको पनि त्यत्ति ज्ञाननै हुन सकेको छैन ।

बस छन त ति बेलाका याद ।

धन्न केहि याद त रहेछन, धन्न केहि रमाइला बदमासी त गरेछु । धन्न ति बेला ति साथीहरु मेरा साथी बने । न त कहाँ यो सम्झना बन्थ्यो, न त कहँ ति बेलाका डोरी अहिले सम्म तन्किन्थ्यो । न यसरी तपाईले अहिले पढदै आÏनो बेलाको देउसी भैलोको यादलाई ताजा पार्न सक्नुहुन्थ्यो ।

बस यहि भन्न चाहन्छु, अहिले तपाई जुनसुकै उमेरका भएतामा पनि, ल मानौ फुच्चा फुच्ची हुनुहुन्छ भने मज्जाले मस्ती गर्नुस, रमाउनुस, खेल्नुस, केहि गल्ती पनि गर्दा केहि फरक पर्दैन, गाली खानुको मज्जा पनि औधी छ र ति गाली नसुन्या सरि गर्न त अझै मज्जा आउँछ, तर याद गर्नुपर्ने कुरा भनेको अटेरी चाहिं नहुनुस, धेरै गाली खाइ राख्नु तितो हुन्छ, त्यै भएर आÏनो ठूलो बडाको ख्याल राख्नुस । उहाँहरुलाई निराश पार्ने कार्य नगर्नु होला, आÏनो दायरामा रहि गर्नुस न रमाइलो, नियममा रहेर मस्ती गर्नु पनि एक प्रकारले अनौठौ भए तामा पनि यसको स्वाद आम मामामा निकै टेस्टी आउँछ के ।

सिर्जनात्मक तरिकाले मैले भनेको यो अन्तिम माथिल्लो वाक्यलाई ध्यान दिनु भयो भने तपाईले चुरो मर्म बु∆नुहुनछ ।
तिहारको शुभकामना ।

आ है भन मेरा भाई हो...देउसी रे
आ है राम्ररी भन...देउसी रे
आ है स्वर मिलाई कन...देउसी रे
आ है देउसी रे भन...देउसी रे


लेखकको बारेमा

मोइन उद्दिन एक राम्रो उदाउँदो गरेको लेखक हो, उसले नेपाली लगायत अंग्रजी भाषामा विभिन्न नेपाली राष्ट्रिय दैनिक पत्रिकामा लेखहरु लेख्दै आइ रहेको छ । उसले हालसालै एउटा उपन्यास लेखेको छ र त्यो प्रकाशन गर्न बुक पबिलसरको खोजीमा छ । यदि कोई इच्छुक पब्लिसर हुनुहुन्छ भने मोइनलाई सम्पर्क गर्नसक्नुहुन्छ यो इमेल ठेगानामा moinuddin_200000@yahoo.com

Deepawali / Tihar Memories

Moin Uddin

When Deepawali AKA Tihar approaches, the weather, environment as well as me and my friends plan to make it more interesting.

When I was child I used to gather friends and we would go around the city to collect the cold drinks cap – bringing it home and making a "ching ching", it's a musical instrument to play it on Deusi, by hammering it and carving it in a round shape and nailing it on a stick.

Though I don't celebrate these days, however I love Laxmi Puza as my friends and their family members gather and clean their houses also they cook beautiful foodstuff, oily foods, like Sel Roti and I love eating those.

 I grew up with Newar friends and almost all my childhood friends are Newars. So, it was fun growing with them. Uncle and aunty would invite me. They served "Samaybaji" a Newari Food– also, I once tried Chyang, but I didn't liked it and I was a vegetarian and still I am, so eating meat was out of thinking it.

The best of those days was to collect money after playing Deusi/ Bhailo. I was the leader to conduct it, "Ah hai bhana mera bhai ho…Deusi rey…Ahhai Ramrari Bhana…Deusi Rey…Ah Hai Swar milai Kana…Deusi Rey…Ah hai Deusi rey bhana…"

Those were the most memorable days.

However, I've little friends these days. So, maybe I'll join them and will have a wonderful time eating Sel roti as well as lots of Mithai's... recollecting those days with my very close friends.

Happy Tihar J

 

Short Bio of the author:

Moin Uddin is a  student of Masters in Business Studies  (MBS) studying at Shankhar Dev Campus, Putalisadak .He has a passion to write and has written a Novel book, He's looking for a publisher to publish his book. 

Email: moinuddin_200000@yahoo.com

Have you Compromised your Passion for the sake of money?

Moin Uddin

One can achieve anything in life and compromises are for those who don't have a burning passion to achieve what they truly want and if that passion is shaken from the belief of achieving or have a doubt of getting it, then those have to compromise it in their life for the sake of money.

Talking about me, I haven't compromised or left my passion for the sake of money; I truly respect, care, adore and nurture my passion.

I am just 24, but I achieved my dream of becoming an Rj, for that I worked so hard and even faced with lots of rejections, however I made it come true for me. I write but most of articles are rejected. Rejections are painful, be it in a work or in love life –it's the same kind of feeling.

Yes, I need money to fulfill my basic needs; however my passion is in writing. I know I am not so great like other established well celebrated writer's, yet I have a deep belief that one day I'll  achieve the position that I've treasured for.

Planning is needed. It's the most essential ingredient, also one has to have a plan B, as Actor Rajesh Hamal said it when he shared his life stories in one of the programs, "Passion fails and creativity can be rejected, so he insisted further on seeking plan B.

Yes, Plan B is necessary only if plan A fails –why plan A fails, because the initiator doesn't have a burring passion to follow his dreams.

As Paulo Coelho has written in one of his books," When you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it."

One should have an organized life and should plan for current and for how long they'll work for it and what if their dreams are achieved and then what next? S/he should have another dream and should seek to achieve that.

Those who come out of the pitfalls are the achiever –never accept rejections as barriers. Just try hard to achieve it by any means. Money is needed, however above all passion and desires are more important than the money. Though it won't be sufficient at the initial phase of life to earn a living, however the satisfaction and the wealth that comes after constant efforts is more crucial in maintaining the healthy way of life.

 

Short Bio of the author:

Moin Uddin is a  student of Masters in Business Studies  (MBS) studying at Shankhar Dev Campus, Putalisadak .He has a passion to write and has written a Novel book, He's looking for a publisher to publish his book. 

Email: moinuddin_200000@yahoo.com

First Aircraft Museum in Nepal

Moin Uddin

Photo Courtesy:www.nepalmountainnews.com

For the first time in Nepal, a unique kind of museum has been built .i.e. Airline museum, located at Hasanpur, Dhanghadi.

The program was inaugurated by then prime minister Sher Bahadur Deuba, he too liked the museum.

As according to then news, Bed Upreti is the initiator of this museum, where the model of airplane made during the time of Rights Brothers till now of at least 200 models are kept.

Tough there are many museum regarding aero plane, but this one is different as the museum built itself on the real airplane. The old airplane of Cosmic Air is used; where there are 2– 3 models which can fly and others are just for observation and to satisfy mental thrust.

The initiators as well as the locals and government should give a kick in this initiative as this can help in boosting the tourism. Lots of foreign currency can be earned.

The facilities and infrastructure should be available in an easy way so that people from every corner of Nepal and that of others country can come to see it.

Also they can help in promoting it by clicking pictures and putting it in their blog as well as in social networking sites, also the word of mouth can help it shape a good image of the museum in the national as well as in the international arena.

Short Bio: I am a student of Masters in Business Studies “MBS"  studying at Shankhar Dev Campus, Putalisadak . I have a passion to write and I've written a Novel book, and I am looking for a publisher to publish my book.

The International Day of the Girl Child 2014

MOIN UDDIN

I am fascinated by the success of women and I truly do respect them and share their life stories with others to motivate other similar ladies who have potential but have not gone through it.

They are the ones who are actual change makers. However they lack confidence within themselves. I have met lots of Women in my life. Some have accomplished huge success and some due to lack of confidence are sitting just idle cursing their own fate.

Some women were there in the past as well as in present some are doing great works. There are some women whom we can feel proud of .Melba Devi Gurung is the 1st women to record song in India in 1928 and became the 1st Nepali women to record a song. Bindeshwari Shah became the first Female ambassador and worked in India during 1989-90. Dwarika Devi Thakurani was appointed as a 1st female minister of Nepal in 1960. Rakshya Rana, at the age of 24 she became the 1st Nepali lady to fly in the air also she is the 1st Nepali Women Pilot of Nepal.

Today we are going to celebrate 'International day of a girl child' as since October 11, 2012, it has been officially marked this day to raise awareness on various issues related to girls.

The International Day of the Girl Child initiative began as a project of Plan International, a non-governmental organization that operates worldwide. The idea for an international day of observance and celebration grew out of Plan International's Because I Am A Girl campaign, which raises awareness of the importance of nurturing girls globally and in developing countries in particular. Plan International representatives in Canada approached the Canadian federal government to seek support for the initiative. A coalition of supporters raised awareness of the initiative internationally.

Despite trying our best efforts we are still facing severe problems. Time and again many brutal cases regarding women are being heard. Our women's are being raped, molested as well as sold to brothels and also they are beaten up severely if they do not agree with their in-laws, mostly these cases are of the ones who are illiterate and who are conservative minded who doesn't want to explore the right path by dong findings and research with logics.

Lots of organizations are raising concern regarding empowering women. And that it is for their betterment.

But, what if, when women herself doesn't start her career or stay positive? What if, she only thinks her life is very useless? I cannot do anything in my life? I am born to face difficulties only?

So it's a matter of concern for every one of us to counsel those ladies mentally. Only raising voices in the auditorium or say in any other streets won't help those ladies to start their life with courage and determination. Suitable Jobs should be created for them and also their interest has to be nurtured, by doing so we can at least help them to believe in their own strengths. Let's contribute from our side to help our ladies to achieve success in their life. This will ultimately help us and help Our Nepal to prosper, economically as well as globally.

Passion has to come from within, if a woman has a burning desire to change their present status into something courageous and beautiful with devotion in her work than, surely she'll chive the success in her life. The main problem I have seen in them s the hesitation, will I be able to do that work? Will people appreciate my works? If she believes in her dream and come out from the comfort zone then yes, other will also come to help and her and try to shine their dreams, only if she truly has a passion from working to make positive changes.

This was published in the newspaper "The Himalayan Times" on 13th Oct 2014, Monday
here is the link as well .http://epaper.thehimalayantimes.com/Details.aspx?id=2932&boxid=30463968

Short Bio of the author:

Moin Uddin is a  student of Masters in Business Studies  (MBS) studying at Shankhar Dev Campus, Putalisadak .He has a passion to write and has written a Novel book, He's looking for a publisher to publish his book. 

Email: moinuddin_200000@yahoo.com

An hour with my old friend by Moin Uddin

Moin Uddin

"Oi k cha junga tah daro palichas, kailey bata police ma kamm garna thalis" and Nischaya Laughed and I continued,"Naya looks, huh? "I put on my left hand at his shoulder and we walked and he said, "Tailey chahi dari Sari palechas, ramro dekhya cha." I just smiled

"Ani kata janey " I asked him 

"Talai nai tha hola ni yaha ko thau, ta po hos tah yaha ko local"

"Hid na tah, uta pasal ma gayera churot kham, ani tyes pachi k garney bhanera sochula "

From Ghattekulo chowk we went straight to Dillibazar, we let our eyes tour the shops, but our eyes found them close.

Then I said, "Aba ka janey tah" after a pause of 5 second again I said him, "Jam na tah Fun Park Tira, Janey ho?"

"Fun Park, mero profession ma tah ma tyeti hiddina yar" he said it looking to me with smile on his face, "ah, malai pani tah euta jacket kinnu cha, la ni tah jam"

So while waking we talked about our college days, as we met while studying in +2 and since then we became good friends.

We talked about girls, his girls not mine. He said, "The girl friend that he had – got married"

"Huh, kei nagari ki kei garera married?"

He laughed.

Then we talked about his job while walking to the road of Kalikasthan, at-first I thought he was just lying.

We went to a Kirana Pasal and he ordered cigarettes and we sat on the pavement and talked, he showed his office identity card and then I was confirmed by what he said.

Talking with Nischay is always wonderful, though we last met when we were on our last year of our Bachelor's days. Though we still are bachelors, he has not got married and me- still not having a girlfriend in my entire life – to get married was out of question. The bachelor's that I mentioned was our BBS days. It has been 2 years.

He was saying about his work. I was listing him and was asking the related questions. He said it enthusiastically.

After a while we reached fun park, I said,"Janey ho bhitra?" and he said,"nai, ghar ma manchey aisakya cha" 

"tyeso bahye bhrikutimandap jamm, tya ek round hanera ani farkine, hunna?"

"la ni tah la "

After a few seconds he said, "Girl Friend bhako bhaye po jana lai hunthiyo, hami dubai boka paryou "

I laughed and said," haha, tyo ni ho, ka majja aula tah ,hai?"

He also laughed.

We reached there and he said "jacket kinnu thiyo, asti anamnagar ma khuleko Bhatbhateene super market ma euta dammi jacket dekhya thiyea" and I interrupted him "ani kina nakinya tah, manparya thiyo bhaney?"

"Sano thyo ni tah, tye baheyra"

We surfed many shops, and finally he likes the black jacket.

"kasto cha, thik cha"

"Phila layera tah her na, sayad talai suhaucha"

He wore it and I said," thikka raicha, talai hudo raicha"

The shopkeeper said, "Solti lai tah suhaudo rahech, thik bhayecha"

I then asked for price of it," ani dai kattti ho tah yesko dam?"

The shopkeeper, "ah, 1200"

I said,"Dai final dam bhannu na,"

Shopkeeper "tapai bhannu na "

Nischay looked at me as he got confidence that I can bargain with the shopkeeper, he turned towards me facing his back to the shopkeeper, he said to me silently, "800 bhan na 800, haina 700 bhan, haina 600 bhan hai 600 .'

I then said ,"Daiiiii…."

"tapai haru bhannu na ,huna tah yo original jacket ho, 1350 ma hami

bechchau, aba tapai nai bhannu na."

I said, "Dai 700"

"Ali ghata huncha k, malai pani tauko dukhirathiyo, pasal banda garna la ho, tye bhayera 1000 garnus na"

"haina k dai 700 la"

"tyeso bhaye 800 dinu na"

"haina dai, 700 dinchu"

And he was just about to pack the jacket, Nischay said, "haina dai pack garnu pardaina, "

"Ae laune ho, linus linus"

He handed 700 and wore a jacket and we got out of that 'bhul bhulaiya palce'. It was like a maze, once entering into it, the person finds difficult to return from there.

We then walked from there.

He said, "chiya churot kham ani ghar tira lagney"

I said, "huncha"

"Dai chiya cha"

"chaina"

"tyeso bhaye, chiso Dinu na tah, "

"k dyum"

"Coke, ani Moin talai"

"Malai pani coke bhaye huncha"

The shopkeeper brings the coke.

Nischay ordered the cigarette too and with each puff I was asking of his plan, and he was saying, " Tyesto plan sann china , arko sal baru Kathmandu ma transfer hunu parla "

And then I asked him," koi cha tailey chineko publisher, book publisher ?"

He took a time to think and said, " Yaha tah chaina, tara Pokhara ma cha, mama hunuhuncha,"

"Ae la la , mailey Novel lekheko chu, kura gar na, sab lai faida huncha, kyarey, story chahi youth ko lagi ho, dammi cha, dui char jana lai padhna deko thiyea, sab ley dammi cha bhanera bhaneko cha"

"Ae la la ma mama sanga kura garula ni"

"Ah yar, chadai garna yar,"

"Huncha"

I said,"Malai tah yar writing ko bhut chadya cha"

"tye tah, tyo tero passion ho ni tah"

"tye tah, agi taliey malai fon garda, face book ma  euta paragraph, haina duita paragraph, agi ko jamma 20 sec ko conversation ma gareko guf ko mailey lekhya chu"

"Ae ho, khai k lekhis, dekha tah malai"

"Facebook ma cha"

He then took out his mobile phone and checked in it, and laughs reading it, he had even liked that status, I just knew it when I just log in to face book.

So we returned our respective home, but our journey was still not finished.

While returning we went to a book shop to buy the book of "Rukmangad Katuwal"

He bought it and then I gave him company till his rented room and our last conversation was related to my book.

"Malai sanjhana na tero Novel ko Barey ma, mama sanga kura gardimla"

"Ae lala yar, talai ma bhanchu ni, hai"

And we bid bye and returned home

Friends are really wonderful and even the bit the older ones with whom we are close with since many ages.

Sharing, listening and wanting to know and to get and recollect those memories that once we shared all get its old taste once again.

Life is really wonderful.

I just imagine, what life would be, if there aren't funny friends.

Though I may be the serous friend to some and for some funny, for Me Nischaya was a cool friend.

He is a wonderful guy, gets in touch with anyone, however sometimes, he gets serious.

In one word, if I have to describe him then it would be "Funky"

Short Bio of the author:

Moin Uddin is a  student of Masters in Business Studies  (MBS) studying at Shankhar Dev Campus, Putalisadak .He has a passion to write and has written a Novel book, He's looking for a publisher to publish his book. 

Email: moinuddin_200000@yahoo.com