अब के भन्ने अरुलाई ?

 – मोइन उद्दिन

हामी मानिसमा अनौठो बानी छ, अब के भन्ने, सबमा यो बानी मज्जा संग टासिंएर बसेको छ । हामी हाम्रो जीवन राम्रो होस्, अरुले हामी संग मिठो तरिकाले बोलिदेओस्, राम्रो पाराले के छ, कस्तो छ भनेर सोधि देओस्, कहिले काहिं आफूबाट जानेर या नजानेर गल्ती भएमा तुरुन्तै माफी गरि देओस्, अनि हामीलाई भेट्न आउँदा कहिले काहिं (हुन त हरेक बेला) केहि कोसेली ल्याइ देओस्, राम्रो राम्रो कुरा गरोस्, रेस्टुराँमा लगेर लजिज खाना खुवाँओस् र बिल पनि ऊ आफैले तिरोस्, हाम्ले तिर्न खोजे जस्तो नाटक गरे तामा पनि उसैलेनै नाइ नास्ती गरेर तिरिदेओस्, इत्यादी कुराहरु प्राय चाहन्छौ ।

हामीमा गज्जबैका  अर्को बानी छ र त्यो हो अरुलाई अनेक गहकिलो प्रवचन दिने बानी, हाम्रो फिलोसोफिकल वाणी सुनेर पालना गरोस भन्ने हाम्रो भग्वान संग प्रार्थना हुने गर्छ । झन कोहिले म बिरामी छु मात्र के भन्यो भने, त्यै ठाउँका ठाउँमा आफू वरिष्ठ डाक्टर हुँ है झै गरेर अनेक यो त्यो औषधी सेवन गर यो लाउँm, त्यो पिउँm भनेर उसको दिमागमा त्यस्तै उस्तै औषधीहरु प्रिस्क्राइब गर्छौ पनि र त्यो मानिसले त मान्छ पनि र हामी हाम्रो कलेजै नगइकन , लाखौ पैसा नतिरिकन आर्जेको ज्ञान प्रति धन्य हुन्छौ पनि । बेचारा डाक्टरी पढ्ने भनेर कस्सेकाहरुलाई त कस्तो हुने होला, ऊ खर्चिन्छ लाखौ लाख त्यै पनि पढ्न पाउँदैन र यहाँ सितैमा उपचार भैराछ, कस्तो मुटु पोल्ने होला यि डाक्टरहरु को ?

झन अर्को स्वादिलो बानी के छ भने हामीमा, लाञ्छना लाउन त कतै पाठशाला नगैकन सिकेछौ, “हेर त त्यो केटी, कस्ती झर्‍याऊ लाग्दी है, हेर न त्यो लुगा लाउने तरिका, कस्तो बेरिङ्ग, हेर न अस्ती त्यो छ नी अर्की दामी केटी के, हो त्यो मूली त त्यो खाते संग लागि भन्या, हामी के झण्डु बाम दल्न गएका थियौ र , कस्तो आखै फुट्या रैछे यसको त– छ्या कस्तो पात च्वोइस रैछ यसको, खाली शरिर मात्र दामी रैछ, अकल त भुसै रैछ, यस्तै अनेक कुरा हुन्छ, चिया पिउँदै गफ गर्दा, या अनायासै साथी संग काम नपाएर बरालिदाँ । तर यि कुराहरु कसैले हामीलाई भन्दा, कत्ति आत्तिन्छौ हामी, फुटाइदिउ, कि क्या हो त्यो पाखेलाई जस्तो रिस उठ्छ । हामी अरुलाई त यसो गर उसो गर भनेर सल्लाह त दिन्छौ तर आफूले कहिले पनि बोलेका कुरालाई पालनानै गर्दैनौ र झनै अघि सम्म भुसै भुसले भरिएको केटीले बोल्न आउँदा हामी क्या खुसी हुन्छौ तर बिर्सिन्छौ कि, के म त्यो खाते त होइन, जुन मैले अघि भन्या थे त्यो मूलालाई, साथी संग चिया पिउँदै गर्दा, यहि केटी त हो र अहिले म संग बोल्न आउँदा म क्या उडिराछु ।

यस्तै बानी छ हाम्रो, प्रवचन अरुको लागि ठिक हुन्छ तर त्यै आÏनो लागि विष सरह लाग्न थाल्छ । किन हामी पालना गर्दैनौं ति नियमहरु, र किन अपेक्षा गर्छौ अरुले पालना गरिदेओस् भनेर । हामी मानिस अरुमा हजारौ खोट देख्छौ, कनि कनि खोज्छौ र खोजिनै रहनेछौ तर आफू पनि त हजारौं खोटले भरिएको प्राणी हौं भनेर वास्तविकतालाई मान्न चाहिं तयार कदापी छैनौ र मान्दा नि मान्दैनौ ।

त्यै भएर त अरुले पनि हामीलाई त्यै अनुसार हेर्छन –खोटै खोटले भरिएको मानिस । भनिन्छ जे गरिन्छ, जे सोचिन्छ, जे भन्निछ अरुको लागि हामी पनि त आखिरमा त्यहीनै हौँ । अब के भन्ने अरुलाई, मज्जा संग थहाँ पाउनु भयो नि है ?



इमेल– moinuddin_200000@yahoo.com

Open Letter to Mark Zukerberg (Facebook Founder)

Dear ‪MarkZukerberg‬ Sir,

You need to change some policy to use facebook‬, anyone posting any sort of photo, well the photo and content needs to be censored, at-least minimum criteria must be set, just now while i was scrolling i saw the Terrorist Pic, who were killed today at Pakistan, there pictures were shared by Pakistan Defense, well informing about them may be good and showing pictures may also be good to others, but most people don't have the strong heart to see all those bloody deadly scary pictures, and these days the first hand pictures are shared without blurring it, so you must invent the software that could detect the photo which could be shared on FB, otherwise Facebook will bring terror out of the terrorist those who are mocking the humanity.

 

Fight, attack, smuggling, trafficking, rape, loot, kidnap, dakoit, everywhere it's happening and yes, people are sharing their views, which is absolutely good, citizens need to be informed, but Facebook shouldn't be the platform to motivate people to do so, so please you need to bring the policy as soon as possible to censor the materials that's being trending in the Facebook.

 

Those pictures and contents can have a disastrous effect on the people lives who are using the FB_ for many nights and days even this can affect one's well being and that picture can be the recurring dream for many people, just imaging what will people lives be then, s/he'll live in a fear all day and night thinking of those picture, though s/he might not think, but the pictures will immediately come in their eyes, so it's our request that you bring the policy as soon as possible.

Sincerely yours,

Moin Uddin,

Kathmandu,Nepal

बेचबिखन (अब कसलाई गरिब भन्ने ?)

– मोइन उद्दिन

मलाई रेडियो सुन्न निकै मन लाग्छ । यो एउटा साथी जस्तै हो मेरो । धेरै कुरा भन्छ, मैले मनमा जान्न खोजेका कुरा यसले आफै भनिदिन्छ, मज्जाको गीत पनि बजाइदिन्छ । बहुगुणले भरिएको छ मेरो साथी “रेडियो” ।

केहि दिन अघि, राती सुत्ने बेलामा रेडियोमा चेलीबेटी बेचबिखन बारे कार्यक्रम सुने । कसरी यो हुदो रहेछ, के कारणले, कसले गर्दा रैछन, किन हुन्छ –सब सुने । साह्रै नरमाइलो लाग्यो । तर मानिस संग बिकल्प नभए के नै गरोस् त ? मान्छेमा ज्ञान छ, आजकलका केटीमा यसको बारेमा ज्ञान छैन होला ? छ सबैमा छ, यो नराम्रो काम हो, यस्तो गर्नु हुदैन, यसले आफू पापी भइन्छ र अन्यलाई दोषी बनाउन तर्फ लागिन्छ यदि यस्तो कार्य गर्‍र्यो भने भन्ने कुरा मज्जा सित थाहाँ छ तर थहाँ मात्र पाएर के गर्ने – कत्ति अवस्थामा परिस्थतीले हत्कडी लगाइदिदाँ भाग्य त्यसै छटपटिन थाल्छ र ऊ विवश भएर त्यसै अवश्था अनुरुप चल्न थाल्छ । अरे बा–आमालाई आÏनो सन्तानको माया लाग्दैन र ? लाग्छ तर गरिबीले नमिठो तरिकाले पिटे पछि कसले सहन सक्छ र ? मान्छेलाई लट्ठीले पिट्दा ऊ त भाग्न खोज्छ भने गरिबी त निकै भयंकर चोट हो, यसबाट हरकोही भाग्न चाहन्छ, त्यै भएर त एउटा पिटाइ खाने मान्छेले आफूलाई पिटाई खानबाट रोक्न हातलाई माथि या त केहि कुराले रोक्न खोज्छ भने ति बा–आमाले पनि त गरिबीलाई रोक्न आफू संगै भएका कुराहरु प्रयोग गरि रोक्न खोज्छन, ऊ संग के नै छ र? उसका छोरा –छोरी र श्रीमती बाहेक र तिनीहरुलाई ज्ञान पनि नभएको होइन, छोरा–छोरीले देखिराछन आÏनो नियती, कुन घरमा हुर्किराछु र कसले मलाई जन्मायो भनेर ठूलै ज्ञान छ र त ऊ पनि जानेरनै आफूलाई सुम्पिन्छन ।

हामी मध्ये कत्ति काठमाडौं भागेर आएका होलाऊ । कत्ति भारतबाट नेपाल आए र काठमाडौंकाहरु विदेश गए, किन त ? यहि त हो, गरिबीबाट उम्किन, अब कसलाई गरिब भन्ने, यो पनि बढी गाह्रै छ, गाउँमा भएकाहरु आफू गरिब छु भनि काठमाडौं आउनु पर्‍र्यो अनि मात्रै धनि बनिएला भनेर सपना बोकी छिर्छन र काठमाडौंमा भएकाहरु विदेश जानुपर्‍र्यो अनि पैसा कमाइएला भनेर सोच्छन । विदेश गएकाहरु उता घरमा बा–आमा, आफन्तजनलाई पैसा पठाउन नपाएकोमा र यता आफू यातनामा मात्रै परि राखेकोमा गरिब ठान्छन –विडम्बना पो छ त यहाँ, विचल्ली छ यहाँ हरकोहीलाई ।

मानिस बेचबिखन हुनबाट पहिला मानसिक्ता परिवर्तनको जरुरी छ –आफू लगायत समाज अनि पुरै देश र संसारवासीको मानसिक्ता परिवर्तनको जरुरी छ र यो चाडै हुने वाला छैन, गरिबीले आखिर गाडेकै छ आÏनो प्रभुत्व, यसलाई नउखेले सम्म यो कहाँ सम्भव छ र ?

इमेल– moinuddin_200000@yahoo.com

हामी नेपालीको कहिले नसुध्रिने बानी

– मोइन उद्दिन

अचम्म लागेर आउँछ मलाई, हामी नेपालीको बानी देखेर पनि कस्तो घिन र लाज महशुस हुन्छ । अस्ती भर्खरै राज्यले १८औं सार्क शिखर सम्मेलनको अवसर पारेर सार्कका अतिथीलाई देखाउनको लागि भए पनि अचानक थोरै समयमा काठमाडौंलाई नयाँ दुलहीलाई सिंगारेझै सिंगारिदियो ।

तर सार्क सम्मेलन सिध्ने बित्तिकै सरकारले पनि सुरक्षा कम गर्‍र्यो राजधानीमा र त्यस माथि बटुवाहरु पनि आÏनो गन्तव्य तर्फ लाग्न न आकासे पुल चढेर बाटो काटे, न त कुनै ट्राफिक नियमको पालनानै गरे –हिडे सरासर त्यै नयाँ बनाइएका सडकको बिच्चोमा रहेर, सानो बगैचालाई कुल्चेर आÏनो गन्तव्य तिर ।

ति बटुवाहरुले कसरी हिडे भन्ने त फेसबुक र टिवटरमा अहिले सबले हेरेर सेयर गरिराछन फोटोहरु –कस्तो बानी रैछ हामी नेपालीको भनि स्ट्याटस पनि लेखेर राखिराछन ।

अचम्म लाग्छ हाम्रो बानी देखेर । सबले सरकारलाई दोष दिन्छन, हुन त सरकारको पनि कमजोरी छैन भन्न खोज्या होइन, छ उसको पनि गल्तीहरु तर मुख्य दोषी त हामी जनताको हो नि । न हामीले अनुशासन पालना गर्छौ । न हामीलाई आÏनो बाहेक अरुको बाल मतलब लाग्दैन ।

आÏनो बाऊको गा छैन, ह्या ल हिडौ न त फोडौं न त भनेर हामी फोड्छौं पनि र यो गर्दा समेत अनुशासन तोड्दा समेत कसैले केहि नभन्दा न हामीलाई कार्वाहीनै गर्दा झन हामीमा जोशमा होश र फेरि जोश थपिदै जान्छ यस्तो कार्य गर्न ।

मलाई लाज लागिराछ यो कुरा लेख्न कि हामी कस्तो संस्कारमा हुर्केका हौं भनेर, न हामीलाई कसैले सिकाए, न थोरै बहुत सिकाएका र सिकेकाहरुले पालनानै गरे । यदि गर्‍र्या भए हाम्रो देश साह्रै सुखी हुने थियो । ऊ सधै नयाँ दुलहीझै राम्री देखिनै रहन्थी ।

सरकारले र निजी स्तरबाट नियम र त्यस नियमको कार्यान्वयनको जरुरी भैसकेको छ । नियम पालना नगर्नेलाई कडा कार्वाही गर्नु र सबैको सामू ल्याई पाठ सिकाउनु बाहेक अरु विकल्प मैले देखेकै छैन यदि तुरुन्तै सबमा व्यवहार परिवर्तन गर्न चाहने हो भने ।


इमेल– moinuddin_200000@yahoo.com

Akshargunj _Book Launch

–Moin Uddin

Yesterday I'll die, tomorrow I was born. 

Kumar Nagarkoti a prominent Nepali Writer .The magic that he creates through his words describes him the most. The imagination he portrays is superb. His three other creation, Mokshanta: Kathmandu Fever (2070), Fossil (2070) Coma, A Political Sex has been appreciated by the readers.

And this time Nagarkoti has come up with his anthology "Akshargunj" in which he writes about dreams, diaries and death related matters.

The book was launched on 3rd December, 2014 amidst book and theater lovers in Shilpee Theatre with theatrical performances, where theatre artist Loonibha Tuladhar, Ghimire Yubraj performed reading the scriptures. Nagarkoti too performed at the end.

It was such a nice feeling and the aura was amazing.

Well known writers Narayan Wagle, Sudhir Sharma, CK Lal, Yug Pathak, Yangesh and many others were present in the launching ceremony.

The book contains 30 chapters and the new specialty that the readers can get is the chapters are represented in a peg wise, one peg, two pegs –it may give the feeling to drink while reading.

The book is published by Shangri-La Books.